Η τελειότερη ανθρώπινη «κατασκευή» που έμελλε να χρησιμοποιηθεί εναντίον της ανθρωπότητας, και σήμανε την —καθόλου τυχαίως ταυτόχρονη— επινόηση της θηλυκότητας. Διαδόθηκε ευρέως, έξω από τους επιστημονικούς κύκλους, σε λαϊκά, μεσαία, ενδιάμεσα στρώματα και στη μπουρζουαζία. Ευέλικτη και αποτελεσματική, χρησιμοποιήθηκε κυρίως από υποκείμενα στο χτίσιμο γερών, οικογενειακών δεσμών, με το διαχρονικό αντικραδασμικό σύστημα «ο άνδρας είναι η κολώνα του σπιτιού».

Επιβίωσε στους αιώνες, προσαρμοσμένη μεν σε τοπικά χαρακτηριστικά στηρίζοντας δε τη γενικευμένη ροπή προς την τάξη, την υπακοή και τη δημιουργία ιεραρχιών μέσα στο κοινωνικό σώμα. Στη διάδοσή της βοήθησε η άυλη υπαρξιακή της σύνθεση. Μέσο μετάδοσής της η βιωματική παράδοση που μεταφέρεται από γενιά σε γενιά. Τρόπος λειτουργίας της, η επιτελεστικότητα. Στις μέρες μας, οι φήμες για απομάκρυνση από τις παραδόσεις διαψεύδονται. Η αρρενωπότητα κρατεί καλά, συνεχίζοντας να κατασκευάζει σύγχρονους ήρωες, υπό την αιγίδα των εθνικών, θρησκευτικών και οικογενειακών «εταιριών». Χρησιμοποιείται κυρίως για τη δημιουργία/επινόηση της ανδρικής/macho κοινωνικής φιγούρας. Τον ευφημισμό της ανέλαβε το σύστημα ομπρέλα με το ευφάνταστο όνομα «πατριαρχία». Θα τη συναντήσετε με τα εξόφθαλμα χαρακτηριστικά της επιδειξιομανίας, της φαντασιακής παντογνωσίας, της υπέρ-τάσης για επιβολή και κυριαρχία, της σωματικής δύναμης που χρησιμοποιείται αρκετές φορές σαν μέσο «επικοινωνίας» και διεκδίκησης του δίκιου της.

Προηγήθηκε μια αναπαράσταση του κυρίαρχου λόγου περί αρρενωπότητας στα πλαίσια του πατριαρχικού μοντέλου απονομής έμφυλων ρόλων, το οποίο όλες γνωρίσαμε και σταθήκαμε αμήχανα μπροστά στη σαρωτική του δύναμη. Η κοινωνική μηχανή κατασκευής κανονιστικών προτύπων έχει εξασφαλίσει την απανταχού παρουσία της, όχι μόνο με τις δομές και τους μηχανισμούς της που δηλώνονται ρητά αλλά και με το να εκτοπίζει κάθε είδους εικόνα που δεν πληρεί τις προδιαγραφές. Η σεξουαλική επιθυμία, το φύλο, η φυλή είναι παράγοντες που ορίζουν ιεραρχικά κατηγορίες του φυσιολογικού, του ανώτερου, του καθαρού. Ο εντοπισμός των κοινωνικών επιτελέσεων της κυριαρχίας σε κάθε της μορφή είναι η αφετηρία της κριτικής των έμφυλων ταυτοτήτων και των σχέσεων εξουσίας που υποδηλώνουν οι αναπαραστάσεις τους.

Μήπως όμως δεν αρκεί να είμαστε ενάντια σ’ αυτό που κατασκευάζει τις κανονικότητες αλλά πρέπει να επαναπροσδιορίζουμε τον τρόπο που σκεφτόμαστε και δρούμε, φτιάχνοντας εικόνες του εαυτού οι οποίες έμπρακτα ακυρώνουν τις βεβαιότητες της εξουσίας; Η εμπλοκή του προσωπικού γίνεται το εργαλείο για την αναγνώριση των ποιοτικών χαρακτηριστικών της αρρενωπότητας και την επανοικειοποίησή της με μη-κυρίαρχους όρους. Διερευνώντας τις εκφάνσεις τους, τα ίχνη τους στα σώματα και τις συνειδήσεις, διερευνούμε τα όρια των αποστάσεών μας και τα περιεχόμενα των θέσεων απέναντι σ’ ό,τι καυχιέται την παγίωσή του.