Η αρρενωπότητα είναι κυριαρχία και αυτοκυριαρχία. Δυνατοί σίγουροι άνδρες μάς κυβερνάνε, μας λένε τις ειδήσεις, φοράνε στις διαφημίσεις ρούχων τα ρούχα που πρέπει να φορέσουμε, αγκαλιάζουν καλλίγραμμες εύθραυστες γυναίκες στις διαφημίσεις των περισσότερων προϊόντων, φυλάνε τα κυβερνητικά κτίρια ή τα εμπορικά κέντρα, καταστέλλουν πορείες, βρίσκονται μπροστά στις πορείες ή δεν λένε να βγάλουν το σκασμό σε πολιτικές συνελεύσεις με την απύθμενη σοφία τους, είναι δυνατοί και σίγουροι για τον εαυτό τους, τους βλέπω μπροστά μου από τότε που με θυμάμαι και η παρουσία τους δεν έχει σταματήσει να με αγχώνει, όταν δεν μπορώ να είμαι σαν αυτούς ή όταν πρέπει να σκύψω το κεφάλι μπροστά τους. Κάποιες όμως φορές, είμαι σαν αυτούς• κι αυτοί άλλωστε αγχώνονται και σκύβουν το κεφάλι, και δεν μπορώ παρά να δω τον εαυτό μου ως μέρος αυτού του πολιτικού συστήματος, σε στιγμές, σε ρόλους που επιτελώ, αλλά και να με δω και απέναντί του σε άλλες στιγμές, σε άλλους ρόλους. Η αρρενωπότητα υπάρχει παντού, είναι κάτι σαν την ταξική κοινωνία, τον καπιταλισμό, την ετεροφυλοφιλία ή το εθνικό κράτος• για την ακρίβεια, θεωρώ πως αποτελεί συστατικό κομμάτι τους, και τούμπαλιν. Ξεκινώντας από αυτή την παραδοχή, εντοπίζω εαυτόν σε διάφορα κοινωνικά πλαίσια να επιτελώ ή μη διαφορετικές αρρενωπότητες. Κάποιες φορές μοιάζει αστείο, σαν ένα θέατρο του παραλόγου όλη αυτή η εναλλαγή επιτελέσεων, ο τρόπος με τον οποίο οι άνθρωποι—λιγότερο ή περισσότερο συνειδητά— υιοθετούν έναν έμφυλο εαυτό• θα είχε ίσως όντως γενικό ανθρωπολογικό ενδιαφέρον αν, ας πούμε, δεν έβλεπα τη ζωή μου και τις ζωές άλλων γύρω μου να καθορίζονται τόσο πολύ από αυτό, αν δεν με βασάνιζε τόσο στο να βρω τόπο σ’ αυτήν την κοινωνία, να κοινωνικοποιηθώ με ευκολία, να με αναγνωρίσω στα πλαίσια του συλλογικού, αν δεν ασκούσε τόση βία πάνω μου με τρόπο που να με κάνει να σωπαίνω και να παραχωρώ δύναμη και εξουσία σε άλλους παρά τη θέλησή μου. Η αρρενωπότητα λοιπόν είναι για μένα ζήτημα πολιτικό, διότι ακριβώς αποτελεί βασικό ρυθμιστικό παράγοντα της κοινωνικής μου ζωής.