Τη σύνδεση του όπλου με την αρρενωπότητα δεν την έκανα με τα γεγονότα του Δεκεμβρίου του 2008 ούτε με τα γουέστερν που έβλεπα στην εφηβεία. Η ταυτοποίηση του όπλου και της αρρενωπότητας για μένα έγινε από πιτσιρίκι ζώντας και μεγαλώνοντας σε μια κοινωνία όπου τα όπλα είναι μέρος της κουλτούρα της.

Έτσι από μικρός έμαθα ότι τα όπλα τα κρατούν οι άντρες, γιατί αυτοί ξέρουν πώς να τα χειρίζονται και πώς να τα χρησιμοποιούν. Αν θέλεις να δείξεις πόσο άντρας, είσαι πάρε ένα όπλο. Το όπλο δίνει κύρος και δύναμη στον κάτοχό του, και όσο καλύτερα ξέρεις να το χειρίζεσαι και να στοχεύεις, τόσο πιο «άντρας» είσαι. Πολλά πράγματα αναδεικνύουν την αρρενωπότητα αλλά τίποτα όσο ένα όπλο.

Στο μυαλό μου υπάρχουν χαρακτηριστικές σκηνές και εικόνες όπου η αρρενωπότητα επιβεβαιώνεται με τα όπλα. Σκηνές όπου οι άντρες, μετά από ένα Κυριακάτικο οικογενειακό γεύμα, βρίσκονται γύρω από ένα όπλο, το κρατάνε, το δίνουν ο ένας στον άλλον, μιλάνε γι’ αυτό και για το τι μπορεί να κάνει. Είναι μια ιεροτελεστία της αρρενωπότητας, που αν γίνεις δεκτός και μυηθείς σ’ αυτήν, η αρρενωπότητά σου επιβεβαιώνεται και επικυρώνεται. Ζητώντας λοιπόν αυτή την αναγνώριση έμαθα πώς να κρατάω ένα όπλο και πώς να το χειρίζομαι. Μεγαλώνοντας σε μια κοινωνία που έχει καθιερώσει κανόνες, κώδικες και συμπεριφορές για την έκφραση της αρρενωπότητας προσπάθησα, ως παιδί τουλάχιστον, να τους υιοθετήσω προκειμένου να αναγνωριστεί η δικιά μου αρρενωπότητα.

Ευτυχώς όσο μεγάλωνα τόσο πιο απεχθείς μού γίνονταν όλες αυτές οι συμπεριφορές και αναζητούσα έναν άλλο τρόπο έκφρασης της αρρενωπότητας. Όμως πώς είναι δυνατόν να αγνοηθούν κανόνες και συμπεριφορές που επιβάλλονται από ένα κοινωνικοπολιτικό σύστημα προκειμένου να εκφραστούν κάποιες έννοιες και συμπεριφορές όπως είναι η αρρενωπότητα; Πιστεύω ότι μπορείς να αναπτύξεις νέους κώδικες και συμπεριφορές για να επικοινωνήσεις με το κοντινό σου κοινωνικό περιβάλλον, όμως η ανατροπή των ήδη υπαρχόντων στο ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον είναι πολύ δύσκολη τελικά. Γεγονός που σε κάνει τρωτό, σε βάζει στη διαδικασία να αναπτύσσεις άμυνες και να προχωράς σε σταδιακές διεκδικήσεις και ανατροπές.

Στο λεξικό, ως ερμηνεία της αρρενωπότητας δίδεται «η ιδιότητα του αρρενωπού, ανδρική όψη ή ανδρικό ήθος» κάτι που βρίσκει ανταπόκριση και σε μεγάλο ποσοστό του κοινωνικού συνόλου, αφού για τον περισσότερο κόσμο η αρρενωπότητα είναι άμεσα συνδεδεμένη με τον ανδρισμό και τον άνδρα και οι άλλες μορφές αρρενωπότητας περιστρέφονται γύρω από αυτό το «πρότυπο». Επίσης στην αρρενωπότητα προσδίδονται και διάφορα αλλά χαρακτηριστικά όπως π.χ. η δύναμη, το θάρρος, η επιβολή, η εξουσία, η αποφασιστικότητα και η επιθετικότητα κτλ.

Όποιος λοιπόν δεν έχει αυτά τα χαρακτηριστικά δεν είναι αρρενωπός/αρρενωπή; Ή όσα περισσότερα τέτοια χαρακτηριστικά έχεις τόσο πιο αρρενωπός/αρρενωπή είσαι; Ή μήπως ή είσαι ή δεν είσαι αρρενωπός/αρρενωπή;! Ή το ‘χεις ή δεν το ‘χεις, δηλαδή;! Είναι για κάποιους αυτονόητη η αρρενωπότητα και απαραίτητη για την έκφραση της ταυτότητάς τους, για κάποιους κατακριτέα και για κάποιους ένας συνεχής αγώνας απόκτησης και επίδειξής της; Πόσο «απαραίτητη» ή «χρήσιμη» είναι για τον καθένα μας τελικά; Και τι θέλεις να πεις ή να δείξεις εκφράζοντάς την;

Μου έρχονται στο μυαλό άνθρωποι που συναντώ ή γνωρίζω και θα χαρακτήριζα ως αρρενωπούς και που οι ίδιοι αρνούνται την αρρενωπότητά τους, άλλοι που προσπαθούν να επιδείξουν την αρρενωπότητά τους και άλλοι που την επιβάλλουν. Για κάποιους θεωρείται ως προτέρημα και για κάποιους ως μειονέκτημα. Για κάποιους υπάρχει η «καλή» και η «κακή» αρρενωπότητα, ανάλογα με το ποιος την έχει και πώς την εκφράζει.

Υπάρχουν όλες αυτές οι μορφές της αρρενωπότητας. Η θηλυκή αρρενωπότητα, η αρρενωπότητα που έχουν οι butch λεσβίες, η αρρενωπότητα που έχουν οι αδερφές, οι trans άντρες και οι στρέιτ άνδρες, η αρρενωπότητα που έχουν οι εργάτες και οι αστοί, η αρρενωπότητα που έχουν οι λευκοί, οι μαύροι και οι Λατίνοι και πολλές άλλες μορφές αρρενωπότητας που δε μου ‘ρχονται τώρα. Κάποιες από αυτές τις αρρενωπότητες θεωρούνται ως κυριαρχικές και κάποιες ως δευτερεύουσες. Κάποιες επιβάλλονται και κάποιες προσπαθούν να μοιάσουν σ’ αυτές που επιβάλλονται. Αρρενωπότητες που μάχονται αρρενωπότητες. Αρρενωπότητες που καταπιέζονται, που κυριαρχούν ή επιβάλλονται.

Και τελικά η δικιά μου αρρενωπότητα τι σχέση έχει μ’ όλα αυτά; Είναι κυριαρχική ή δευτερεύουσα; Είναι αυτονόητη ή αποδείξιμη; Δύσκολο να απαντήσω σ’ αυτά τα ερωτήματα. Ίσως και να μην έχω μια στάνταρ εικόνα με την οποία να ταυτίζεται η αρρενωπότητα, ή να απεικονίζεται με βάση συγκεκριμένα σώματα. Δε θεωρώ ότι η αρρενωπότητα σχετίζεται με τις σεξουαλικές επιθυμίες, δεν αποκλείει συμπεριφορές, επιλογές, συναισθήματα και ανάγκες. Νοηματοδοτείται και ορίζεται από τον/την καθένα/καθεμιά μας ξεχωριστά. Προσπαθώ να μη βάζω περιορισμούς, να μην αποδίδω συγκεκριμένα χαρακτηριστικά στην αρρενωπότητα και ταυτόχρονα να βρω τρόπους για να την επικοινωνώ με το περιβάλλον γύρω μου πέρα από τα κυρίαρχα «μοντέλα».