Περισσότερο από έναν αρκετά προβοκατόρικο τίτλο, πρόκειται για ένα θέμα σοβαρό, για το οποίο θα ήθελα να μιλήσω. Πότε αυτό άρχισε, δύσκολα μπορώ να πω. Αυτό που είναι σίγουρο, είναι πως απ΄τη στιγμή που μου είπαν πως έχω μικρό πουλί, αφήνοντας να εννοηθεί ένα πουλί υπερβολικά μικρό (σε σχέση με τι; με ποιον;), ένα πουλί που δεν μεγαλώνει, ενώ το υπόλοιπο σώμα μου μεγαλώνει, αυτή η σκέψη δεν μου ξεκολλούσε, δεν σταματούσε να με επηρεάζει και να γίνεται πιο δυνατή, την ίδια ώρα που την ενσωμάτωνα. Με λίγα λόγια, η πατριαρχική, οικογενειακή, σχολική εκπαίδευση, είχε ήδη κάνει μια χαρά τη δουλειά της.

Αυτονόητα άρχισα να έχω μια στάση απόρριψης προς τα όργανα των ανδρών. Από τότε ήμουνα εξαιρετικά ντροπαλός γιατί ντρεπόμουνα για το σώμα μου, ή τέλος πάντων για ένα μέρος του, και ήμουνα τρομοκρατημένος απ’ τις ενδεχόμενες ειρωνικές, κοροϊδευτικές, προσβλητικές αντιδράσεις των άλλων. Έχω επίσης μια ανάμνηση πολύ παλιά και θολή ενός μπάνιου που έκανα με τον πατέρα μου, όπου η θέα του «γιγάντιου» πέους του με είχε εκπλήξει και αηδιάσει. Βέβαια ακόμη και τώρα, δεν βρίσκω ένα πέος πολύ όμορφο αντίθετα, όσο πιο μεγάλο τόσο πιο άσχημο το βρίσκω.

Ναι τελικά αυτό είναι, πρόκειται περισσότερο για ζήτημα αισθητικής. Αυτή η απορριπτική μου στάση είχε φυσικά συνέπειες• το πέος είναι απ’ τους βασικότερους άξονες για την κατασκευή της ανδρικής ταυτότητας. Ολόκληρο το σώμα των ανδρών εξομοιώνεται με το πουλί τους, με ένα όπλο. Ή «με προσόντα» ή «άτυχος», αυτή είναι η ερώτηση. Φυσικά θα λέγαμε για έναν άνδρα «θηλυπρεπή» που δεν έχει αρχίδια, πως είναι μια «αδερφή»…Δηλαδή πως δεν είναι αληθινός άνδρας και οφείλει να υποστεί την κυριαρχία των ανδρών.

Το ανδρικό σύμπαν καθορίζεται από μια σύλληψη κενή νοήματος και μυθική: την αρρενωπότητα. Αυτός ο μύθος αποσκοπεί κυρίως στο να διακρίνει τους άνδρες απ’ τις γυναίκες, να υποβιβάσει αυτές σε ένα κατώτερο κοινωνικό ρόλο, και να δικαιολογήσει αυτόν τον υποβιβασμό στο όνομα υποτιθέμενων φυσικών ανδρικών προσόντων, το σύνολο των οποίων θα σχηματίσει ακριβώς αυτή την αρρενωπότητα. Αρρενωπότητα την οποία πρέπει ασταμάτητα να επανεπιβεβαιώνουμε και να συγκρίνουμε με αυτή των άλλων ανδρών: πούτσα, μυς, κατακτήσεις, εξουσία…

Υπολογίζοντας πως δεν έχω τα απαραίτητα γνωρίσματα για αυτό το διαγωνισμό, και φοβούμενος την ενδεχόμενη απόρριψη, αποκλείστηκα εν μέρει από τον τόπο των ανδρών αρνούμενος να έχω σχέσεις με γυναίκες ή βάζοντας τέλος σ’ αυτές προτού υπάρξει σεξουαλική σχέση. Και μια ομοφυλόφιλη σχέση θα μου πείτε; Δεν την σκεφτόμουνα καν γιατί η νόρμα ήταν (και πάντα είναι…), μεταξύ άλλων, να είσαι ετεροφυλόφιλος. Όλο αυτό είχε σαν αποτέλεσμα το να καταστρώνω στρατηγικές φυγής, ώστε να μην αποκαλύπτω την «αναπηρία» μου. Στρατηγικές που ενδυναμώνονταν όσο περνούσαν οι ώρες, τα χρόνια, για να γίνουν σχεδόν έμφυτες και να καταλήξουν σε συμπεριφορές παραληρηματικές, παράλογες: άρνηση να πάω σε συγκεκριμένα μέρη, να κάνω φιλίες, να δημιουργήσω σχέσεις τρυφερότητας, κτλ…

Όσο για τον αυνανισμό, αυτή η πρακτική δεν μου επέτρεψε πραγματικά να ιδιοποιηθώ το σώμα μου. Η αναζήτηση της ευχαρίστησης, στην αρχή της πράξης, που μετασχηματίζεται γρήγορα σε αναζήτηση της εκσπερμάτωσης για να «αδειάσω». Δεν ξέρω αν είναι μόνο για αυτό το λόγο ή εξαιτίας της αρχής του προβληματισμού μου, σε κάθε περίπτωση ανέπτυξα ένα τρόπο σκέψης, μια ευαισθησία και στάσεις που ξέφευγαν έστω και λίγο απ’ το κυρίαρχο ανδρικό μοντέλο. Δεν ήμουνα τελείως άνδρας, ένας με αρχίδια, ξέρω γω! Είναι χωρίς αμφιβολία εξαιτίας αυτού που μπόρεσα να αρχίσω να μου λέω: βαρέθηκα, αποδέξου τον εαυτό σου όπως είσαι, αντί να φεύγεις γνώρισε ανθρώπους, αντί να κολλάς με μάταια πράγματα, θέσε στον εαυτό σου άλλες ερωτήσεις: η ετεροφυλοφιλία μου ως αποτέλεσμα της εκπαίδευσής μου, η διείσδυση-εκσπερμάτωση σαν λογική κατάληξη κάθε σεξουαλικής σχέσης, η διείσδυση ως μέσο κυριαρχίας, κτλ. Η αμφισβήτηση αυτών των κανονικών συμπεριφορών δεν θα μπορούσε να γίνει χωρίς τη γνωριμία μου με φίλες φεμινίστριες και φίλους γκέι αντισεξιστές.

Και τώρα θα μου πείτε; Προσπαθώ να υιοθετήσω, να διεκδικήσω μια σεξουαλικότητα όπου ο οργασμός και η διείσδυση δεν είναι στόχοι, μια σεξουαλικότητα που είναι φτιαγμένη μόνο για ευχαριστήσεις. Αυτή η σκατοπατριαρχική κοινωνία κατέστρεψε μια ολόκληρη περίοδο της ζωής μου και δεν έχω παρά περισσότερο θυμό για να την καταστρέψω, για να γαμήσω ανάποδα την αιώνια καταπίεσή μας πάνω στις γυναίκες, για να εξαφανίσω το θηλυκό και το αρσενικό, για να πολεμήσω την λεσβο/ομοφοβία, για να συνεχίσω να είμαι στον κόσμο μου, για να βρω νέους τύπους σχέσεων.

Σημείωση από το qv

Το κείμενο αυτό το βρήκαμε τυχαία στο γαλλικό κουίρ ζιν Bang Bang και το μεταφράσαμε επειδή θεωρούμε πως η εμπειρία που καταθέτει ο Bip σε σχέση με το μέγεθος του πουλιού του και πως αυτό επηρέασε τις συναισθηματικές και σεξουαλικές του σχέσεις είναι μια εμπειρία αρκετά κοινή ανάμεσα σ’ αυτούς που μεγαλώνουν ως αγόρια. Το ανδρικό σώμα κατά βάση ισούται με το πέος, εκεί βρίσκεται σχεδόν όλη η κοινωνική-αισθητική αξία που επενδύεται πάνω του. Μεγαλώνοντας κανείς σαν αγόρι αναπόφευκτα αντλεί αξία από τις «ποιότητες» του πουλιού του, πόσο μεγάλο τον έχει, πόσο «καλά» γαμάει. Η αρρενωπότητα είναι ένα κανονιστικό ιδανικό που εγγράφεται στο σώμα με βίαιο τρόπο: ανάλογα με το πόσο ένα σώμα ανταποκρίνεται σ’ αυτό το ιδανικό επικυρώνεται ή περιθωριοποιείται. Ο φαλλός αποτελεί κεντρικό άξονα όχι μόνο για την υλικοποίηση των ανδρικών σωμάτων αλλά όλων των σωμάτων που υλικοποιούνται στα πλαίσια της πατριαρχικής συνθήκης, η οποία απαιτεί ή άξιους επιβήτορες ή άξιες δέκτριες της σεξουαλικής-και άρα κοινωνικής- εξουσίας τους. Η άρνηση του φαλλού ως αποφασιστικού παράγοντα για τη σεξουαλική μας ζωή είναι μακριά από δεδομένη στην πατριαρχική ετεροφυλόφιλη κοινωνία όπου οι «μικροτσούτσουνοι» και οι «μαλακοκάβληδες» ή οι γυναίκες που κάνουν σεξ μεταξύ τους κατηγοριοποιούνται ως προβληματικές σεξουαλικά κατηγορίες, που πολλές φορές τους αρνούμαστε και την ικανότητα του να κάνουν σεξ- οι μεν χρειάζονται επιμήκυνση πέους ή βιάγκρα, οι δε έναν άντρα να τις συνοδεύει. Η ανάγκη στην οποία καταλήγει ο Bip στο κείμενο του για να επανεφεύρουμε τις σχέσεις μας, τα σώματά μας και άρα τις εαυτές μας στα πλαίσια φεμινιστικών και κουίρ κοινοτήτων είναι ζωτική στην επανοικειοποίηση των σωμάτων μας και του σεξ που κάνουμε. Υπάρχουν άπειροι τρόποι να γνωρίσουμε το σώμα του άλλου ή της άλλης, η απομάκρυνση απ’ το μοντέλο της διείσδυσης και η αποδοχή του σώματος μας ανεξάρτητα των έμφυλων προσταγών είναι μια διαδικασία που αν και δύσκολη έχει σημασία σε μια πορεία προς την αυτονόμηση από την (ανα)παραγωγική λογική που έχει εγγραφεί πάνω μας ατομικά και συλλογικά.