Ισλαμοφοβία του Faisal Alam*, από την οργάνωση Al-Fatiha (LGBTIQ Muslims) Δύο λόγια για εισαγωγή.. Στις 19 Ιουλίου του 2005, στην πόλη Mashad του Ιράν, ο Μ.Α. 16 ετών και ο Α.Μ. 18 ετών, απαγχονίστηκαν δημόσια έχοντας καταδικαστεί «για σεξουαλικό έγκλημα βασισμένο σε ομοφυλοφιλικές πρακτικές». Tην πληροφορία για την εκτέλεση των δύο παιδιών μετέφεραν έξω από τα σύνορα του Ιράν ηλεκτρονικά περιοδικά και blogs LGBT Ιρανών ακτιβιστών που ζουν στο εξωτερικό. Η είδηση αυτή εξαπλώθηκε αστραπιαία σε όλον τον κόσμο, και οι σοκαριστικές εικόνες δύο παιδιών με δεμένα μάτια και τη θηλιά στο λαιμό ώθησαν τις μεγαλύτερες LGBT οργανώσεις σε Ευρώπη και Αμερική να ξεκινήσουν καμπάνιες με συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας στις ιρανικές πρεσβείες και με lobbying στις κυβερνήσεις τους για να παρθούν μέτρα να σταματήσει η δίωξη των «gay» στο θεοκρατικό καθεστώς του Ιράν. Λίγο μετά την παγκόσμια κατακραυγή, οι Ιρανικές αρχές και ο -ελεγχόμενος απ' αυτές- τύπος ισχυρίστηκαν ότι τα δυο παιδιά είχαν καταδικαστεί για το βιασμό ενός 13χρονου. Ακόμα κι αν η θέση της Ιρανικής κυβέρνησης έχει όλα τα στοιχεία που θυμίζουν κρατική προπαγάνδα τα πραγματικά γεγονότα είναι κάτι που μοιάζει αδύνατο να μάθουμε, αν δηλαδή τα δύο αγόρια ήταν εραστές ή οτιδήποτε άλλο. Αυτό που το κείμενο του Faisal Alam μας επισημαίνει είναι πρώτα απ' όλα η χρήση του γεγονότος της εκτέλεσης των δυο παιδιών, από τις δυτικές LGBT οργανώσεις, στα πλαίσια της καταδίκης των «τριτοκοσμικών» από τους «πολιτισμένους». Οργανώσεις που δε διστάζουν να πάρουν μέρος στην κατασκευή ενός αντι-ισλαμικού κλίματος που έχει ήδη αποδείξει με αρκετή σαφήνεια ότι μυρίζει τόσο ρατσισμό όσο και πολεμικές προετοιμασίες. Απ' την άλλη είναι χαρακτηριστική η άνεση με την οποία τα κυρίαρχα lgbt ΜΜΕ έσπευσαν να διασπείρουν την είδηση ότι το «Ιράν σκοτώνει gay», χρησιμοποιώντας τη gay ταυτότητα για να τοποθετήσουν την ομοφυλόφιλη πρακτική που μπορεί να χρησιμοποιήθηκε από τα δύο αγόρια στο δικό μας δυτικό σύστημα οργάνωσης της σεξουαλικότητας, θεωρώντας ότι αυτό το σύστημα -ο διαχωρισμός των ανθρώπων βάσει των ερωτικών επιθυμιών τους σε gay και straight- είναι ένα σχήμα με οικουμενική ισχύ. Αυτό είχε και ως άμεσο αποτέλεσμα τη δίωξη και κλείσιμο από τις ιρανικές αρχές των λιγοστών gay sites που διατηρούσαν Ιρανοί ακτιβιστές κυρίως στο εξωτερικό, ώστε να αποφευχθεί η εισαγωγή και εξάπλωση στο Ιράν αυτής της δυτικής αντίληψης της gay ταυτότητας. Η εικόνα που κατασκευάζεται είναι εδώ και καιρό γνωστή. «Εμείς», οι δυτικοί, που όντας μεγαλόψυχοι και πολιτισμένοι θεωρούμε τις γυναίκες μας ίσες και τις αδερφές ανεκτές (τι περίεργο, αυτό το «συλλογικό ασυνείδητο» δε θα μπορούσαμε να το φανταστούμε να μιλάει παρά μόνο ως ετεροφυλόφιλος άντρας...), και «αυτοί», οι φανατικοί, που ζούνε τυφλωμένοι σε ένα μαύρο μεσαίωνα που για «εμάς» είναι εδώ και αιώνες παρελθόν. ------------------------------------ Το κείμενο.. Την επαύριο των πρόσφατων επιθέσεων στο Λονδίνο, ο δυτικός κόσμος εγκαινίασε ακόμη έναν φαύλο κύκλο εκδικητικότητας εναντίον των μουσουλμάνων και του ισλαμικού κόσμου γενικότερα. Ενώ τα κυρίαρχα ΜΜΕ σ' όλο τον κόσμο, παρουσίασαν με αρκετή ακρίβεια το έντονο ξέσπασμα μουσουλμανικών οργανώσεων και ιδρυμάτων που καταδίκασαν τις επιθέσεις, τα γκέι και λεσβιακά ΜΜΕ στις ΗΠΑ δυστυχώς υπέκυψαν, για μια ακόμη φορά, στη λανθασμένη πεποίθηση ότι το Ισλάμ συγχωρεί πράξεις βίας που περιλαμβάνουν από επιθέσεις αυτοκτονίας και εκτελέσεις αμάχων, μέχρι δολοφονίες ομοφυλόφιλων. Στις 19 Ιουλίου, μια σειρά από εξόριστες ιρανικές οργανώσεις ανακοίνωσαν ότι δύο έφηβοι, ο ένας 18 ετών και ο άλλος ανήλικος (σύμφωνα με την ανακοίνωση 16 ή 17 ετών), κρεμάστηκαν στο Ιράν, μια χώρα που ο πρόεδρος Bush, χωρίς ντροπή, χαρακτήρισε τμήμα του "άξονα του κακού". Η είδηση αυτής της φρικτής εκτέλεσης κεραυνοβόλησε τα γκέι και λεσβιακά ηλεκτρονικά ΜΜΕ με φωτογραφίες που δείχνουν τις τελευταίες στιγμές των δύο εφήβων, καθώς οδηγούνται προς τον αναπόφευκτο θάνατό τους. Στις 20 Ιουνίου, η μεγαλύτερη γκέι και λεσβιακή οργάνωση των ΗΠΑ, η "Καμπάνια για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα", εξέδωσε δελτίο τύπου όπου καταδίκαζε την εκτέλεση και καλούσε την Κοντολίζα Ράις να καταδικάσει τόσο τις βάρβαρες εκτελέσεις στο Ιράν όσο και ανάλογες επιθέσεις ενάντια σε μειονότητες λόγω φύλου και σεξουαλικού προσανατολισμού, σε άλλες χώρες. Ενώ τα γκέι και λεσβιακά ΜΜΕ στις ΗΠΑ και ακόμη και η Καμπάνια για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα έσπευσαν να καταδικάσουν τις εκτελέσεις, κυβερνητικοί αξιωματούχοι στη Σουηδία και την Ολλανδία ανακοίνωσαν ότι θα σταματήσουν τις απελάσεις γκέι ατόμων στο Ιράν. Η Outrage, μια queer πολιτική οργάνωση της Βρετανίας, έφτασε να δηλώσει ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση θα έπρεπε να επιβάλει εμπορικές κυρώσεις στο Ιράν ως απάντηση προς τις συνεχείς επιθέσεις του κατά των μειονοτήτων λόγω φύλου και σεξουαλικού προσανατολισμού. Ενόσω αυτές οι δυτικές οργανώσεις και οι κυβερνήσεις βιάζονταν να καταδικάσουν το Ιράν για αυτή τη βάρβαρη μορφή καταπίεσης, πολλοί λίγοι μπήκαν στον κόπο να ψάξουν τις λεπτομέρειες αυτής της υπόθεσης ή ακόμη και να συμβουλευτούν τους ειδικούς εκείνους που ασχολούνται καθημερινά με τέτοιες ειδήσεις. Στην πραγματικότητα, σχεδόν μια εβδομάδα μετά την πρώτη είδηση, αρχίσαμε να διαβάζουμε περισσότερο ακριβείς αναφορές σχετικά με το γιατί εκτελέστηκαν οι δύο έφηβοι, από διεθνείς οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων όπως η Διεθνής Αμνηστία, Το Παρατηρητήριο για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και η Διεθνής Επιτροπή για τα Γκέι και Λεσβιακά Δικαιώματα- οι οποίες έχουν συνδέσμους στο Ιράν και τρόπους να επιβεβαιώσουν, από ανεξάρτητες πηγές, ειδήσεις που αφορούν τέτοια περιστατικά. Αν και κανείς δεν θα μάθει ποτέ γιατί πραγματικά εκτελέστηκαν αυτοί οι δύο έφηβοι στο Ιράν, αυτό που γίνεται φανερό είναι πως η υστερία που προκλήθηκε με αφορμή τις εκτελέσεις ήταν τεράστια και καλλιέργησε την αυξανόμενη ισλαμοφοβία και το μίσος εναντίον των μουσουλμάνων και του ισλαμικού κόσμου στο σύνολό του. Το γεγονός ότι οι εκτελέσεις συνέβησαν στο Ιράν τροφοδότησε επίσης τις φήμες που το θέλουν να είναι ο επόμενος στόχος του περίφημου "πολέμου ενάντια στην τρομοκρατία". Αν και ίσως δεν είναι εμφανές το πώς η εκτέλεση δύο νέων ανδρών αναπαράγει την αντίληψη ότι το Ιράν ανήκει στον "άξονα του κακού", θα αρκούσε να παρατηρήσουμε την απουσία οποιασδήποτε εκτεταμένης αντίδρασης στην πρόσφατη είδηση ότι τρεις άντρες καταδικάστηκαν σε λιθοβολισμό στη Νιγηρία εξαιτίας της υποτιθέμενης "ομοφυλοφιλίας" τους, για να βγάλουμε κάποια συμπεράσματα. Δυστυχώς, οι εικόνες που συνόδευαν την είδηση της εκτέλεσης στο Ιράν, δεν πρόσθεσαν παρά λάδι στη φωτιά που ήδη καίει στον κόσμο και στα μυαλά όσων συνεχίζουν να προσλαμβάνουν το Ισλάμ ως μια θρησκεία βίας και τρόμου. Επιπλέον, η απουσία διερεύνησης της υπόθεσης πριν γίνει το διεθνές κάλεσμα σε δράση, το πιθανότερο είναι να έχει ως μόνο αποτέλεσμα την διαιώνιση του κύκλου της βίας προς τις εν λόγω μειονότητες, σε χώρες όπως το Ιράν. Υπάρχουν δυο μαθήματα που μπορούμε να πάρουμε από τη φρικτή αυτή ιστορία: 1. Καταρχήν είναι επιτακτική ανάγκη οι δυτικές οργανώσεις, τόσο οι queer όσο και οι μη-queer, να χτίσουν δεσμούς με προοδευτικές μη κυβερνητικές οργανώσεις και με οργανώσεις που βρίσκονται στο έδαφος χωρών όπως το Ιράν. Ενώ πολλές φεμινιστικές και HIV/AIDS οργανώσεις έχουν κάνει μια εκπληκτική προσπάθεια να συνεργαστούν με αδελφές οργανώσεις σε όλο τον κόσμο, οι queer ομάδες στη Δύση έχουν κάνει πολύ λίγα πράγματα προς την κατεύθυνση του να αποτελέσουν κομμάτι του διεθνούς queer κινήματος. Με εξαίρεση προσπάθειες οργανώσεων όπως η Διεθνής Αμνηστία και το lgbt πρόγραμμά της, η Διεθνής Επιτροπή για τα γκέι και λεσβιακά Δικαιώματα, το Ίδρυμα Astraea και το Παρατηρητήριο για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα στις ΗΠΑ, πολύ μικρή προσπάθεια έχει γίνει ώστε να εκπαιδευτούν οι lgbt κοινότητες της Δύσης σχετικά με τις πραγματικές και τις ακριβείς καταστάσεις που αντιμετωπίζουν οι μειονότητες λόγω φύλου και σεξουαλικού προσανατολισμού στον υπόλοιπο κόσμο καθώς και με το πώς να τις υποστηρίξουν με τρόπους που δεν προκαλούν εκ νέου βίαιες αντιδράσεις. Δημιουργώντας ένα κίνημα αλληλεγγύης μπορούμε να αρχίσουμε να μεταφέρουμε με ακρίβεια ειδήσεις και αναφορές σχετικά με παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ενώ παράλληλα θα καλούμε τις δικές μας κοινότητες να αναλάβουν δράση και να καταγγείλουν τέτοιες παραβιάσεις, αλλά μόνο όταν ο χρόνος είναι ο κατάλληλος και όταν είναι προς το συμφέρον αυτών που προτιθέμεθα να βοηθήσουμε. Γιατί αλλιώς δεν κατορθώνουμε να πετύχουμε τον πραγματικό μας στόχο: την ανακούφιση των queer ατόμων που υποφέρουν σε χώρες όπως το Ιράν. Για την ακρίβεια, αν οι δράσεις μας δεν είναι κατάλληλα οργανωμένες, μπορεί πολύ εύκολα να υποκινήσουν στοχευμένες συλλήψεις γκέι ανδρών και τον επακόλουθο βασανισμό και θάνατό τους σε μια χώρα όπως το Ιράν. 2. Χρειάζεται να αρχίσουμε να βλέπουμε το δικό μας γκέι και λεσβιακό κίνημα απελευθέρωσης υπό το πρίσμα ενός ευρύτερου κινήματος υπεράσπισης της κοινωνικής δικαιοσύνης και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Καθώς ζητάμε να καταδικάσουμε τις εκτελέσεις γκέι εφήβων στο Ιράν πρέπει να θυμόμαστε ότι η δική μας χώρα [ΗΠΑ] είναι μια εκ των πέντε, μόνο, χωρών παγκοσμίως που ακόμα εκτελεί ανήλικους. Μόλις το Μάρτιο του 2005, το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ αποφάσισε ότι η θανατική ποινή δεν μπορεί να εφαρμοστεί σε νέους που όταν διέπραξαν το αδίκημα ήταν κάτω από την ηλικία των 18 ετών. Από το 2000, οι χώρες που είναι γνωστές για εκτελέσεις ανηλίκων είναι η Κίνα, η Δημοκρατία του Κονγκό, το Ιράν, το Πακιστάν και οι ΗΠΑ. Οι 13 από τις 21, συνολικά, εκτελέσεις ανηλίκων που έγιναν σε αυτές τις χώρες, πραγματοποιήθηκαν στις ΗΠΑ. Καθώς άλλες κυβερνήσεις στο δυτικό κόσμο συνεχίζουν να κινούνται προς την προσπάθεια επίτευξης μιας συμφωνίας που να ορίζει τη θανατική ποινή ως απάνθρωπη μορφή τιμωρίας, ασχέτως του εγκλήματος, οι ΗΠΑ αρνούνται να καταργήσουν τη θανατική ποινή. Το 2004 η Κίνα, το Ιράν, οι ΗΠΑ και το Βιετνάμ ήταν υπεύθυνες για το 97% των εκτελέσεων σύμφωνα με τις εκθέσεις της Διεθνούς Αμνηστίας. Ενώ οι ακτιβιστές στις ΗΠΑ μπορούμε πολύ γρήγορα να καταδικάσουμε τις εκτελέσεις στον ισλαμικό κόσμο, αρνούμαστε από την άλλη να δούμε το θέμα της θανατικής ποινής που ισχύει για όλους και όλες, ανεξαρτήτως σεξουαλικού προσανατολισμού ή επιλογής και ταυτότητας φύλου. Η κατάργηση της θανατικής ποινής δεν είναι ένα «γκέι» ζήτημα - είναι, όμως, ζήτημα κοινωνικής δικαιοσύνης και ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Σε καιρούς που η ισλαμοφοβία ανθίζει σε Ευρώπη και Αμερική, είναι επιτακτική η ανάγκη τα γκέι και λεσβιακά ΜΜΕ να δουν τα πράγματα χωρίς τα δυτικά "ροζ" γυαλιά τους. Δεν πρέπει να ενισχύουμε την υστερία που περιβάλλει τον επονομαζόμενο "πόλεμο ενάντια στην τρομοκρατία" και την επίθεση στους νομοταγείς μουσουλμάνους. Ούτε πρέπει να αφήνουμε το θυμό και την οργή μας για καθεστώτα όπως αυτό του Ιράν να επεμβαίνουν στην ανάπτυξη των στρατηγικών με τις οποίες θα καταδικάζουμε παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων κατά μειονοτήτων που υφίστανται διακρίσεις λόγω φύλου ή/και σεξουαλικής ταυτότητας -πάντα σε συνεργασία με τα άτομα εκείνα των οποίων οι ζωές θα επηρεαστούν από τη δράση μας. Τα γκέι και λεσβιακά ΜΜΕ καθώς και οι lgbt ακτιβιστές και ακτιβίστριες πρέπει να δουλέψουν μαζί με τις διεθνείς οργανώσεις που έχουν μεγάλη πείρα στο χειρισμό ειδήσεων που αφορούν φρικιαστικές παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Δουλεύοντας από κοινού, χτίζοντας δεσμούς και υποστηρίζοντας τις lgbt οργανώσεις στον υπόλοιπο κόσμο, μπορούμε να συνεχίσουμε την προσπάθεια για ένα πραγματικά διεθνές queer κίνημα που θα παλεύει για απελευθέρωση και ισότητα. ------------------------------------ * Ο Faisal Alam είναι ένας queer ακτιβιστής, πακιστανικής καταγωγής. Ως ιδρυτής της οργάνωσης Al-Fatiha, ο Faisal έχει εκπροσωπήσει την μουσουλμανική lgbt κοινότητα σε εθνικά και διεθνή συνέδρια και φόρουμ μιλώντας για τις πολλαπλές προκλήσεις με τις οποίες έρχονται αντιμέτωποι οι queer μουσουλμάνοι σε όλο τον κόσμο.
Φωτό: " Things Are Queer " [Τα πράγματα είναι queer], του Duane Michals. |