Ήθη και έθιμα του τόπου μας Στο τόπο που γεννήθηκα, ένας γάμος είναι grande γεγονός. Μιλάμε για μέσο όρο 1.500 καλεσμένους, γλέντια ολοήμερα, λεφτά στο κρεβάτι, φακελάκια στο γάμο, κοσμήματα, χαρίσματα, προίκες, ευχές, κατάρες κτλ, κτλ. Το όλο σκηνικό αρχίζει να εκτυλίσσεται μήνες πριν, όταν γίνεται το λογόστεμα, δηλαδή όταν το σόι του γαμπρού δίνει λόγο τιμής ότι θα το πάρει το κορίτσι και δεν θα το αφήσει έρμαιο των κοινωνικών σχολίων. Συνεχίζεται με πυρετώδεις προετοιμασίες από τις έτερες οικογένειες, ώστε το κοινωνικό αυτό χάπενινγκ να αντανακλά το στάτους των οικογενειών, και κορυφώνεται με το κολοσσιαίο γλέντι την ημέρα του γάμου. Όλα αυτά πρέπει να γίνονται σύμφωνα με το εθιμοτυπικό δίκαιο, το οποίο καθορίζει, από το τι ώρα θα γίνει ο γάμος, μέχρι τι θα πει η μάνα στη νύφη όταν αυτή θα φύγει από το σπίτι και ποιος θα κρατήσει την κουμπάρα όταν τραβήξει το χορό. Το έθιμο προστάζει παρθένα νύφη και έτσι στρώνουμε το άσπρο κρεβάτι πάνω στο οποίο θα χοροπηδάει ο μπόμπιρας για να κάνει η νύφη αγόρι, ενώ παράλληλα βρίσκουμε το κατάλληλο νυφικό για να κρύψουμε την πάντα προχωρημένη εγκυμοσύνη της νύφης. Το έθιμο προστάζει να σφάζουμε όλα τα αρνιά της ευρύτερης περιοχής για να έχει η δεξίωση αρκετό πιλάφι -το γνωστό γαμοπίλαφο- για τους χιλιάδες καλεσμένους και έτσι συνεχίζεται και το έθιμο της ζωοκλοπής, ενώ παράλληλα φροντίζουμε να προμηθευτούμε έγκαιρα σφαίρες, καλασνικοφ και άλλα θορυβώδη, γιατί αν δεν μας ακούσουν στην ακτίνα τουλάχιστον του ευρύτερου νομού ο γάμος είναι ως μη γενόμενος. Το γλέντι το πλαισιώνουν γνωστοί τοπικοί καλλιτέχνες οι οποίοι τραγουδούν για τα καλά του γάμου, τα κάλλη της νύφης και την ανδριωσύνη του γαμπρού, και δώσ' του η χαρτούρα να πέφτει στα πόδια του τραγουδιάρη, ως επίδειξη χαράς των σογιών. Όλοι χορεύουν σούστα επιδεικνύοντας τα καινούρια τους ρούχα -σικ- και μία φράση αντηχεί παντού «και στο μπαιδιό σας»...γιατί ο γάμος είναι υπόθεση πάνω από όλα των γονέων...αυτοί είναι που επενδύουν στους γάμους σαν στο χρηματιστήριο, τα ακουμπάνε στο κρεβάτι της εκάστοτε νύφης, τα χώνουν στο φακελάκι στην εκκλησία, (δώρα, λίστες και άλλες τέτοιες μαλακίες δεν παίζουν στο τόπο μου, μιλάμε για ρευστό) και ελπίζουν ότι τα τέκνα τους θα τα λάβουν πίσω, με τόκο, στο δικό τους γάμο! Μιλάμε για κολοσσιαίο σύστημα αποταμίευσης, ποια αμοιβαία κεφάλαια μου λες τώρα εσύ.. Εγώ και ο κολλητός μου, που έχουμε κοινή καταγωγή, μοιραζόμαστε την ίδια αγωνία: ότι τα λεφτά που έσκασαν οι δικοί μας στους εκάστοτε γάμους θα πάνε άκλαυτα, αφού το Άμστερνταμ πέφτει μακριά... Και καλά οι γονείς μας είναι μαλάκες και χώνουν τόσα λεφτά σε γάμους, εμείς γιατί να είμαστε μαλάκες και να τα αφήσουμε ανεκμετάλλευτα; Κάτι τέτοιες σκέψεις έκαναν εμένα και το κολλητό μου να καταστρώσουμε το τέλειο σχέδιο γάμου. Και όταν λέω γάμου, δεν εννοώ αλληλοκάλυψη και τέτοιες αηδίες, μιλάμε για διαπόμπευση, όχι δική μας αλλά του θεσμού.. Παραθέτω λοιπόν το σκηνικό του τρόμου: Υ.Γ.1 Φαντάζομαι τις ξαδέρφες μου να λιγουρεύονται τους φίλους των γαμπρών και τους ξάδερφους μου να αναρωτιούνται γιατί όλες οι γυναίκες ήρθαν στο γάμο με μηχανές.
Φώτο: Queer: the privilege to imagine more [Queer : το προνόμιο του να φαντάζεσαι περισσότερα] από ένα πανό μιας Queeruption συνάντησης. |